باز جو گیر شدم بیام وبلاگ...به بهانه های مختلف...

وقتی آرشیو رو میخونم و خاطراتم رو میبینم چقدر حیفه که دیگه اینجا زیاد نمیام و چیزی نمی نویسم.(هرچند که خاطرات خوش و سرخوشی ها هم دیگه مثل اون روزا نیست...)

به حدی از وبلاگ غافل شدم که یادم رفته بود 9خرداد تولدگل سرخ رو...هرچند که این یکسال اخیرش به تنبلی گذشت و زیاد به روز نشد اما بهرحال....

...وبلاگم دوازده ساله شد...

و اما بعد...
بعد از به دنیا اومدن دوقلوهای داداشی (همون مجتبی و اکی جون و شمیم که قبلآ هم اینجا ازشون گفته بودم) خیلی دلم میخواست ببینمشون.ولی خب فرصت نشده بود تا بالاخره پنجشنبه ای که شنبه ی بعدش عیدمبعث بود به صورت کااااااااااملآ یهویی تصمیم گرفتیم بریم تهران ببینیمشون...خلاصه تماس گرفتیم و هماهنگ شدیم و جمعه صبح راه افتادیم...
محل اسکانمون خونه دایی همسرجان بود. ظهر رسیدیم اونجا و عصر هم با مجتبی اینا قرار گذاشتیم بریم خونه شون.
من بعد از سه سال میدیدمشون و همسرجان هم که کلآ برخورد اولش بود...
خیییییییییییییلی خوش گذشت خونه شون و باهم گفتیم و شنیدیم و خداروشکر همسرجان هم زود جور شد باهاشون...
شمیم بزرگ شده بود و دوقلوها هم که ماشااااااالا ناز و بانمک و گوگووووووووولی....جیگرای خااااااله
مجتبی میگفت دفعه قبل که دیدیمت یه نفر بودیااااااااااااا...گفتم شوما هووووچی نگو...منم که دیدمت سه تا بودین و حالا ماشالا 5تا
خلاصه دورهم بودیم و گفتیم و خندیدیم و یادی کردیم از سفرشون به اصفهان...

باوجود اصرارهای بسیاااااااااار برای اینکه شب بمونیم، اما خب رفتیم در جمع خاندان همسر در بوستان نهج البلاغه....
و رسمآ دعوتشون کردیم که بیان اصفهان پیشمون تا این بار مفصل تر از قبل در خدمتشون باشیم...

گذذذذذذذذذذذذذذذذذشت تا نزدیک شدیم به تعطیلی های خرداد...
به اکی جون پیشنهاد دادم توی این تعطیلات بیان و خب البته هردومون نگران فسقلیا بودیم که یهو توو راه اذیت میکنن...ولی دیگه عزمشون رو جزم کردن که بیان و ماهم اینجا مشغول تدارکات پذیرایی ازشون شدیم...
من دفعه اولی بود که مهمونداری به این شکل رو تجربه میکردم و خب یه جورایی هول داشتم.اتاق رو خلوت کردم براشون و هی پیش بینی کردم که چیا نیاز میشه توی این سه روز....

خلاااااااصه با همکاری همسرجان مقدمات آماده شد و مسافران هم عصر سه شنبه راه افتادن و شب پیشمون بودن...

مرتضی هم زودتر از اداره اومد و دور هم شام خوردیم و میوه و اینا....

ساعت 3 هم شمیم هوس نیمرو کرد (آخه قورمه سبزی دوس نداشت و شام درست نخورد)...دیگه عمو براش نیمرو درست کرد و تازه شام خورد.

برای فردا ظهرش هم قرار شد بریم یه رستوران سنتی میدان امام...بصرف بریون! بعدم همونجا موندیم و چایی هم خوردیم...

برنامه بعدی هم دیدار از باغ خزندگان و پرندگان...باغ پرندگان رو 5سال پیش هم که اومده بودن رفتیم و اونجا باز یاد اونموقع می کردیم...
دیگه توو راه هم که چون روز عید نیمه شعبان بود چندجایی نذری گرفتیم و کلی چیز خوردیم!کیک و بستنی و دوغ و... یه دسته ریحون تازه هم خریدیم راستی و شام اون شبمون شد نون و پنیر و سبزی :دی

پنجشنبه هم ظهر رو خونه بودیم و خودم براشون آشپزی کردم تا بار دیگر طعم دستپخت من را بچشند !!! به صرف مرغ و بادمجان!
عصر هم رفتیم به مقصد باغ گلها...اونجا که فسقلی ها هردوشون بغل ما بودن و هرکی میدیدمون فکر میکرد بچه های ما هستن
پس از گشت وگذار و بستنی و به میزان متنابهی عکس و فیلم،برگشتیم سمت میدان امام...
البته اونجا اولش فسقلیا یه کم نا آرومی کردن و زیاد نگشتیم..فقط بعدش رفتیم اکی جون اینا گز خریدن...

از اونجایی که 15خرداد تولد شمیم بود، تصمیم داشتم یه تولد کوچیک براش بگیرم خونه مون...فشفشه و بادکنک و اینا گرفتم و گفتم کیک هم همون شب میگیریم که بماند چه داااااستانی داشتیم ساعت 11 شب جمعه بین این همه تعطیلی...شمیم هم خیلی دلش میخواست دیگه گفتیم کیک مونده هم باشه اشکال نداره میگیریم و بالاخره آخرین قنادی ای که در آستین داشتیم و به صورت نیمه بسته بود کارمون رو راه انداخت!...مجتبی رفت بیچاره رو از رختخواب کشید بالا و کیک خریده شد....و از اتفاق یک کیک تازه ی تازه و بسیاااااااار خوشمزه (هرکار میکنم عکس آپلود نمیشه)
خلاصه اومدیم و بادکنک ها رو باد کردیم و تولدی که من 5سال پیش بدیــــــــــــــــــــــــــــن شکـــــــــــــــــل اینجا تبریک گفته بودم ؛ حالا توی خونه خودمون جشن گرفته شد ...خداروشکر شمیم خیلی خیلی خوشحال شد و تولدش رو دوست داشت و این خوشحالیش بیشتر از هرچیز دیگه ای توی این چندروز به من چسبید :)

جمعه هم من فکر میکردم تاعصر باهمیم و بعد میرن که گفتن پیش از ظهر عزم رفتن دارن...به معنای واقعی من و همسرجان بغض کرده بودیم و دیگه یه لحظه هم فسقلیا رو از خودمون جدا نمیکردیم...بازم چندتایی عکس گرفتیم و ظهر، صبحانه خوردیم و بعدم دیگه خدافظیییییی...........به کسی نگید ولی بعد از این که آب پاشیدم پشت سرشون بغضمم ترکید
به ما که خیلی خیلی خوش گذشت و در حد توانمون سعی کردیم اونا هم خونه مون راحت باشن...همین که هیچ تعارفی باهم نداشتیم خیلی خوب بود.

باشد که پذیرایی مان مقبول طبع مهمان هم قرار گرفته باشد
و الآن هم شدیدآ دلتنگشون هستیم...

...و اما بعد...

شروع ماه مبارک رمضان...
امسال اولین سالی هست که خونه خودمون هستیم و دیگه خودم مسئول سحری درست کردن و بیدار شدن هستم...بشدت دلم واسه خونه بابا اینا و سحری با مامان بودن تنگ شده...بااینکه روزه نمیگرفتن اما با من بیدار میشدن و باهم بودیم....
الانم به یاد اون شبایی که تا سحر بیدار می موندم بیدارم و دارم توی نت میگردم ، آرشیو وبلاگمو میخونم و....

هرچند که رفت و آمدهای وبلاگی خیلی کم شده اما همچنان در این ایام التماس دعا دارم.

اون چندرورز مهمونداری رو که فاکتور بگیریم...من همچناااااااااااان حالم خوب نیست.....تا بینهایت!

خوشتون باشه...
التماس دعا...
تا بعد!