از اونجایی که دیگه خسته م از لبخند اجباری...حتی با وجودی که گاه اوج گریه ی ما خنده است...
از اونجایی که خسته م از خواب فراموشی...حتی موقعی که خواب ما کابوس بیداری شده...
و از اونجایی که دیگه موندم و نمی دونم با چه زبونی باید خواست و با چه زبونی باید گفت...
تا اطلاع ثانوی ^* ..............:

سکوتی می کنم
بالاتر از
فـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــریاد

^*اطلاع ثانوی: فردا..دو روز دیگه..دو هفته دیگه..یک ماه دیگه....تا همیشه...دقیق تر شاید تا زمانی که صبرُ از روو ببرم...!

پس فعلآ
و تا همون اطلاع ثانوی

خوشتون باشه...

 

نوشته شده در شنبه 89/2/4ساعت 2:23 صبح توسط زهره نظرات ( ) |