ميدوم تا سركوچه تاريك نياز تا كه در دشت تمناي تو بي پروا گردم، ميگريزم من از اين شهر، تيز تر از باد و زمان تا كه هر چه دارم ديگر نباشد ، تا كه بودن براي تو باشد انچنان كه بايد باشد . صبحدمان سوگند ياد خواهم كرد به اشك نماز كه از اين پس با خودم مهربان تر باشم ... هر روز بيشتر از ديروز . من تو را بيشتر مي خواهم . به حرمت همان سوگند سحرگاه ، قفس ننگين ترس را خواهم شكست ، بيا و ببين كه من بالهاي پروازم را گشوده ام . گفته بودم كه خواهم آمد .. من گرد و خاك زمان را از پر و بال فردا زدودم ، من آمدم اي دوست ..