دعا کردم که بيايي
با من کنار پنجره بماني ، باران ببارد
اما دريغ که رفتن ، راز غريب اين زندگيست
رفتي پيش از آن که باران ببارد . . .
مي دانم ، دل من هميشه پر از هواي تازه باز نيامدن است !
انگار که تعبير همه رفتن ها ، هرگز باز نيامدن است
بي پرده بگويمت :
مي خواهم تنها بمانم
در را پشت سرت ببند

بي قرارم ، مي خواهم بروم ، مي خواهم بمانم ؟!
هذيان مي گويم ! نمي دانم . . .
نه عزيزم ، نامه ام بايد کوتاه باشد
ساده باشد ، بي کنايه و ابهام
پس از نو مي نويسم:
سلام! حال من خوب است
اما تو باور نکن . . .