چقدر دوست داشتم يك نفر از من مي پرسيد
چرا نگاه هايت انقدر غمگين است؟
چرا لبخندهايت انقدر بي رنگ است؟
اما افسوس ...
هيچ كس نبود هميشه من بودم و من و تنهايي پر از خاطره
اري با تو هستم ..
با تويي كه از كنارم گذشتي ...
و حتي يك بار هم نپرسيدي چرا چشم هايت هميشه باراني است